Ja beste lezer, ik vertel u niets nieuws als ik zeg dat de tijd vliegt. We hebben onze korte broeken en rokjes nog niet opgeborgen na een hittegolf eind oktober of de winkels puilen al uit van de pepernoten en zelfs kerstverlichting.
Heeft u ook de indruk dat naarmate je ouder wordt de tijd alsmaar sneller gaat? Een jaar lijkt voorbij te vliegen. Ik heb wel eens gehoord dat de reden daarvan is dat je lichaam een aantal interne klokken kent, die met het stijgen der jaren langzamer gaan lopen. Daardoor lijkt de rest van de wereld te versnellen. Daarnaast blijkt dat periodes met veel herinneringen zoals voor ons, tussen je 15e en 25e levensjaar veel langer lijken te duren, waardoor het verleden voor het gevoel van een oudere heel lang duurde, terwijl de huidige tijd voorbij lijkt te flitsen.
Er is ook een andere reden waarom de factor tijd me wel boeit. Ik was laatst voor ons mooie werk in een studentenhuis. Eigenlijk had ik de rapportage al bij me kunnen hebben en af kunnen geven tijdens de inspectie. Wat? Ik had omwille van klimaatdoelstellingen de inspectie niet eens hoeven doen, bedenk ik me nu ik dit schrijf. De conclusies zijn bijna altijd hetzelfde. Vluchtwegen enigszins geblokkeerd, rookmelders plaatsen want dat is nog nooit gebeurd of ze zijn weggehaald, en een brandblusser op ieder verdieping en in de keuken hangen. Ik raakte aan de praat met twee lieftallige bewoners en vroeg me af wat ik nou zou moeten zeggen om hen ervan te overtuigen dat ze blij moesten zijn met een huiseigenaar die werk wil maken van veiligheid voor bewoners en met name ook hoe groot hun eigen rol daarbij is. Ik had daar moeite mee en realiseerde me dat de opmerking dat ze bij brand tussen de 3 en 5 minuten hebben om veilig te vluchten geen indruk zou maken. Ze hebben immers tijd genoeg, denken de meeste studenten (en bijna iedereen).
We kunnen als branche zo ontzettend ons best doen om met bouwkundige of installatietechnische maatregelen de veiligheid van bewoners en gebruikers te garanderen, maar eigenlijk is de grootste stap toch de mens zelf. Wij zijn ‘als mens’ het grootste risico op brand en op veilig vluchten.
Ik moest denken aan een spreker op een van de BBN-congressen destijds. Een directeur van een zorginstelling in België die een catastrofale brand heeft moeten verwerken. Op de afdeling waar de brand was uitgebroken, overleefde slechts 1 bewoonster. Zij had het besef gehad zich te realiseren dat er een brandrisico is. Ze had heel vaak, maar dan ook heel vaak geoefend: “Als ik uit mijn deur stap en met mijn rug tegen de muur ga staan, moet ik 12 stappen naar rechts schuiven en recht oversteken om via een brandwerende deur in het trappenhuis te komen.” Ze had gelijk.
Ik krijg van dit verhaal nog steeds kippenvel. Net als de meesten van jullie, beste lezers, kijk ik op mijn reizen altijd even naar de vluchtroutes. Je zult maar alert zijn en dan iemand treffen die na jouw oriëntatie een scootmobiel of een krat bier in de vluchtroute zet. De tijd staat stil.
Joric Witlox is voorzitter van vereniging Brandveilig Bouwen Nederland (BBN)
